Στοιχεία για το Καΐστρι ή Καΐστριο Πεδίο, μια μικρή γειτονιά στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης

ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟΥ

Τίτλος: Το Καΐστριο Πεδίο του Δήμου Αμπελοκήπων

Συγγραφέας: Θεόφιλος Ιωαννίδης

Έκδοση: Δήμος Αμπελοκήπων (2006)

ISBN: –

Τιμή: –

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Το βιβλίο της σημερινής ανάρτησης θα μας πάει σε μια περιοχή της πόλης, της οποίας το όνομα πιστεύω αγνοεί η πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων. Βρίσκεται δίπλα στην οδό Λαγκαδά, εκεί που συνορεύει η Δυτική Θεσσαλονίκη με το κέντρο της πόλης. Και πήρε το όνομά της από μια περιοχή της Μικράς Ασίας, καθώς κατοικήθηκε κυρίως από προσφυγικό πληθυσμό. Το Καΐστρι ή Καΐστριο Πεδίο έχει τη δική του ιστορία να μας πει και τους ανθρώπους του, που μεγάλωσαν και έζησαν ή συνεχίζουν να ζούνε σε αυτήν.

Η έκδοση είναι απλή και λιτή. Εκδόθηκε από τον τότε Δήμο Αμπελοκήπων, ο οποίος σήμερα είναι συνενωμένος με τον Δήμο Μενεμένης και έχει το όνομα Δήμος Αμπελοκήπων-Μενεμένης. Το βιβλίο προλογίζει ο Λάζαρος Κυρίζογλου, ο οποίος τότε ήταν δήμαρχος Αμπελοκήπων και τώρα εξακολουθεί να είναι στην ίδια θέση στον ενωμένο πλέον δήμο. Υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλές φωτογραφίες, οι περισσότερες από οικογενειακά αρχεία.

Πρωταγωνιστές στο βιβλίο είναι οι άνθρωποι της περιοχής, όπως άλλωστε φαίνεται και από τις φωτογραφίες. Μερικές πάντως έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς δείχνουν και κομμάτια της γειτονιάς του Καΐστριου, ενώ υπάρχει και μία με την ποδοσφαιρική ομάδα του Παύλου Μελά, η οποία έπαιζε αγώνες ποδοσφαίρου στο γήπεδο δίπλα στο ομώνυμο στρατόπεδο κατά την περίοδο της Κατοχής και για την οποία μιλάει και ο Λεωνίδας Γιασημακόπουλος στο ημερολόγιό του για τα όσα πέρασε φυλακισμένος εκεί.

Το κείμενο χρονικά κινείται κυρίως από την ίδρυση της γειτονιάς στα πρώτα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή έως περίπου τη δεκαετία του ’60 και ’70. Η σημερινή εικόνα της περιοχής διαφέρει αρκετά βέβαια και αν θα μπορούσαμε να δώσουμε τα όριά της με βάση τα ονόματα των σημερινών δρόμων, θα λέγαμε ότι το βόρειο όριο είναι τα Καθολικά Νεκροταφεία και η οδός Κουτήφαρη, το νότιο όριο είναι η οδός Αγίων Πάντων, το ανατολικό όριο η οδός Λαγκαδά και το δυτικό η οδός Γρηγορίου Κολωνιάρη και η Λεωφόρος 28ης Οκτωβρίου.

Ο Ιωαννίδης χρησιμοποιεί γραφή με έντονο το νοσταλγικό τόνο. Οι όποιες ανακρίβειες σε ιστορικά στοιχεία είναι μικρές και δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, καθώς το βιβλίο δεν είναι κατεξοχήν ιστορικό, αλλά περισσότερο αποτελεί μια συλλογή αναμνήσεων και πρόθεση είναι να καταγραφούν οι άνθρωποι και η γειτονιά σε ένα βιβλίο για να μην χαθεί η μνήμη τους. Αξίζει η αναφορά που γίνεται στη μικρή αρμένικη κοινότητα που ζούσε στην περιοχή, ενώ δίπλα στη Ραμόνα υπήρχε Εβραιομαχαλάς από πυρόπληκτους του 1917. Το Καΐστρι δηλαδή ήταν ένας πολυπολιτισμικός θύλακας, όπου οι κάτοικοι φαίνεται να ζούσαν ειρηνικά.

Προσωπικά βρήκα το βιβλίο ενδιαφέρον. Για το Καΐστρι άλλωστε δεν γνώριζα πολλά πράγματα, μόνο απλές αναφορές. Μπορεί η σημερινή εικόνα της περιοχής να έχει αλλάξει ριζικά με τις πολυκατοικίες και να μην υπάρχουν πια οι μπαξέδες και τα κτήματα, αλλά το βιβλίο καταφέρνει να διατηρήσει τη μνήμη των ανθρώπων, του τόπου και να προσθέσει στοιχεία στη μικροιστορία της πόλης.