ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟΥ
Τίτλος: 548 ημέρες με άλλο όνομα – Θεσσαλονίκη 1943, μνήμες πολέμου
Συγγραφέας: Ροζίνα Ασσέρ – Πάρδο
Έκδοση: Γαβριηλίδης (2008)
ISBN: 978-960-336-322-4
Τιμή: Περίπου €13
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
Αν το βιβλίο αυτό είχε γραφτεί στην Αμερική, είναι σίγουρο ότι θα είχε γυριστεί ταινία, πιθανότατα θα είχε πάρει και κάποια Όσκαρ. Όπως πάντα, η πραγματικότητα ξεπερνά πάντοτε την φαντασία σε δημιουργικότητα. Έτσι και εδώ.
Το βιβλίο στηρίζεται στο ημερολόγιο που είχε γράψει η συγγραφέας την περίοδο που κρυβόταν από τους Γερμανούς κατά την περίοδο της Κατοχής, από τον Απρίλιο του 1943 ως τον Οκτώβριο του 1944. Δεν είναι φυσικά ημερολόγιο λεπτομερές, άλλωστε η συγγραφέας ήταν μόλις 10 ετών όταν το ξεκίνησε. Στα 8 φύλλα του τετραδίου, το οποίο απεικονίζεται στην φωτογραφία του εξώφυλλου και το οποίο βρίσκεται σήμερα στο Εβραϊκό Μουσείο στην Αθήνα, περιγράφεται η Κατοχή μέσα από τα μάτια της μικρής Ροζίνας Πάρδο ή καλύτερα της Ρούλας Καρακώτσου, όπως ήταν το νέο της όνομα. Υπάρχει ακριβής μεταφορά του κειμένου του ημερολογίου και ακολουθεί περιγραφή της συγγραφέως με λεπτομέρειες της περιπέτειάς τους, αλλά και αναφορές για την ζωή στην πόλη εκείνη την περίοδο. Προς το τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα κεφάλαιο σχετικά με το Ολοκαύτωμα καθώς και 3 συνεντεύξεις με επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τέλος υπάρχει κείμενο της διάλεξης που έδωσε η συγγραφέας, κατά την παρουσίαση της Αγγλικής μετάφρασης του βιβλίου της.
Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες γύρω από τα γραφόμενα του βιβλίου. Θεωρώ ότι το πιο σωστό θα ήταν να τις διαβάσετε και να τις ανακαλύψετε εσείς. Αν υπάρχει κάτι που εγώ κράτησα από αυτό το βιβλίο, είναι,
- το απίστευτο θάρρος, που ίσως πήγαζε από την απελπισία, της οικογένειας Πάρδο, με την απόφαση να δραπετεύσει από το γκέτο.
- την μοναδική αλληλεγγύη που επέδειξε το ζεύγος Γιώργου και Φαίδρας Καρακώτσου, οι οποίοι δέχτηκαν να κρύψουν μια ολόκληρη οικογένεια, παρά τον κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους και το γεγονός ότι το σπίτι τους βρισκόταν στην Τσιμισκή 113, πάρα πολύ κοντά δηλαδή στα γραφεία της Γερμανικής Διοίκησης και σε μια περιοχή με συνεχή φρούρηση από τα Κατοχικά στρατεύματα
- την στάση που κράτησε κάποιος Αυστριακός αξιωματικός, για την οποία όμως θα προτιμούσα να μην πω κάτι παραπάνω, ίσα ίσα για να σας δώσω κίνητρο να διαβάσετε το βιβλίο.
Χωρίς να θέλω να είμαι υπερβολικός, θεωρώ το βιβλίο αυτό έναν ύμνο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την τιμιότητα, την αλληλεγγύη και την γενναιότητα.
Υ.Γ: Στο internet βρήκα μια συνέντευξη της μεγαλύτερης αδερφής της συγγραφέως, της Λιλή Πάρδο. Μιλάει και αυτή για την εποχή εκείνη, μπορείτε να την διαβάσετε εδώ: http://www.centropa.org/biography/lily-arouch
Υ.Γ 2: Στις 12 Αυγούστου 2001, το ζεύγος Γιώργου και Φαίδρας Καρακώτσου τιμήθηκαν από το ίδρυμα Yad Vashem και εκ μέρους του κράτους του Ισραήλ με τον τίτλο «Δίκαιοι των Εθνών», που είναι η ανώτατη διάκριση για μη-Εβραίους που με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν Εβραίους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το τέλος του ζευγαριού ήταν τραγικό και άδικο, η Φαίδρα αυτοκτόνησε όταν της είπαν ότι ο γιος της είχε πεθάνει κατά την στρατιωτική του θητεία και ο Γιώργος έφυγε από την ζωή λίγα χρόνια αργότερα.
Vivlioniki 